Hoe bouw je negen nestkastjes?

De Eikenprocessierups: inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen zodra de Europese Eik weer volop in het frisgroene blad zit. Als je in zo’n bosrijke omgeving woont als ik met mijn gezin, dus een aandachtspunt. Die beestjes kunnen namelijk, zoals je wellicht weet, brandende jeuk veroorzaken. Ik heb dat één keer mogen ervaren en dat was één keer te veel. Na een zaterdag in de tuin werken, zat ik helemaal onder de jeukende bultjes en ik was ze ook niet zomaar kwijt. Tijd voor actie: die rupsen moesten weg! Als natuurliefhebber vond ik het echter wel belangrijk dat dat op een milieuvriendelijke manier zou gebeuren.
 
Na wat onderzoek bleek dat de processierups op het menu van de koolmees staat. Onze missie werd daarom: de tuin aantrekkelijk maken voor koolmezen. Groen was er genoeg. Nu alleen nog zorgen dat er een fijne nestplek zou zijn voor de koolmezenkoppels. Er moesten nestkastjes komen. 

Aangezien houtbewerken één van mijn hobby's is, zag ik hier een mooi project in. Mijn dochter van negen was net zo enthousiast als ik en wilde wel helpen. Samen doken we de bouwmarkt in om hout te kopen. We zagen alleen grote planken. De vraag werd zodoende niet hoeveel hout we nodig hadden, maar hoeveel nestkastjes we uit zo’n grote plank zouden krijgen. Dat werden er negen. “Ach, beter te veel dan te weinig”, dacht ik.
 
Na wat schetsen, gingen we aan de slag. En zoals het een ware Lean & Learn Master betaamt, deden we dat One Piece Flow. Terwijl we de nestkastjes stuk voor stuk maakten, kregen zowel mijn dochter als ik er lol in om de doorlooptijd per kastje steeds korter te krijgen. Het laatste kastje was in acht minuten klaar; van potlootstreep tot en met scharnierend dak. Toen we klaar waren vroeg ze: "Pap, waarom hebben we niet eerst alles gezaagd, toen geschuurd en dan in elkaar gezet? Dat is toch veel efficiënter…?" Zo diep geworteld in ons is het batch-denken dus.

Ik zei tegen haar: "Weet je nog dat er in het allereerste nestkastje een klein foutje zat? Als we eerst alles gezaagd hadden, waren alle negen kastjes fout geweest. En hoe leuk was het dat we al snel een compleet kastje klaar hadden? En dat we er een sport van hebben gemaakt om het volgende kastje weer nét iets sneller af te hebben? Had je het ook leuk gevonden als het tot het laatst had geduurd tot er echt een kastje klaar was en we niet een wedstrijdje met onszelf hadden kunnen doen?" Dat deze aanpak wel erg leuk was, gaf ze direct toe. En vooral dat we zo niet negen kastjes met een fout hadden, vond ze super. Ik vertelde nog dat papa dit grote mensen ook leert en dat we daar een spreuk voor hebben: 'Beter één richting klant, dan tien onderhand'. Maar ze was al bij de volgende stap. "Waar zullen we ze gaan ophangen, pap?" 

De kastjes hangen er nu iets meer dan 2 jaar. En onze aanpak komt nog regelmatig ter sprake als we weer eens samen een klusje te doen hebben. Iedereen bij ons thuis weet het inmiddels: één voor één is altijd beter dan een batch!

Oh en de processierupsen hebben wij én onze buren niet meer gezien in de tuin.